انسان شعر حافظ، شخصیتی موقعیت مند دارد

هفتمین درس گفتار سیمرغ پارسی با موضوع «حافظ در برزخ صومعه و دیر مغان» به مناسبت بزرگداشت حافظ شیرازی در فضای اسکای روم بنیاد سعدی و به صورت مجازی برگزار شد.

به گزارش روابط عمومی بنیاد سعدی، این برنامه به مناسبت روز حافظ شیرازی با حضور قدرت الله طاهری، دانشیار زبان و ادبیات فارسی دانشگاه شهید بهشتی و الهام حدادی، دبیر علمی نشست و کارشناس معاونت امور بین‌الملل در بنیاد سعدی برگزار شد.
از جمله مباحثی که در این نشست به آن پرداخته شد، عبارتند از: بررسی ابیاتی که حافظ در وصف صومعه و دیر مغان و اخوات آن سروده است و چرایی رفت برگشت او در متن شعرها بین صومعه و دیر مغان، بررسی اینکه انسان شعر حافظ چرا و چگونه در برزخ صومعه و دیر مغان قرار گرفته است وهمچنین طرح این پرسش که آیا این مسأله به انسان شناسی در شعر حافظ و سیر و سلوک او اشاره دارد یا خیر؟
طاهری در این جلسه درباره موقعیت حافظ در فاصله بین دو عالم برزخ صومعه و دیر مغان گفت: اطلاعات ما از شیوه زندگی و زیست حافظ بسیار اندک است، اما بر اساس کتاب آقای نامداری، حافظ به پیر که نمادی از تعمق و خرد شناخته می‌شود، معتقد است تا به ما بگوید انسان مدنظرش یک دست در آسمان و یک دست در زمین دارد؛ بنابراین، همزمان باید هم حق جسمانیت خود را بپردازد و هم به فکر انجام کارهای نیک باشد. حافظ انسانی را به نمایش می گذارد که می تواند در موقعیت‌های مختلف برداشت های متفاوت داشته باشد و سلوک متفاوت با آن موقعیت را تجربه کند.
در این نشست پنج مرحله در برزخ صومعه و دیر مغان بیان شد؛ از جمله بحث دینداری زاهدانه در صومعه و عرفان عاشقانه در دیر مغان و رفت و برگشت حافظ به این دو مکان بررسی شد.
در در انتهای این نشست نیز این نتیجه حاصل شد که حافظ در جهان شعری‌اش انسانی را تصویر میکند که در موقعیت‌های متناقض رفت و برگشت بین صومعه و دیر مغان و برزخ مابین آن به شدت موقعیت‌مند است و از دیدگاه هرمنوتیکی، موقعیت مکانی انسان در چگونگی اندیشه‌اش بسیار تأثیرگذار است.

پایان خبر / ‏

‌