بزرگداشت فردوسی و پاسداشت زبان فارسی در اوگاندا

‌‌‌‌‌‌‌رایزنی فرهنگی کشورمان و نمایندگی بنیاد سعدی در اوگاندا به مناسبت روز پاسداشت زبان فارسی و بزرگداشت حکیم ابوالقاسم فردوسی مقاله‌ای با عنوان " روز ملی فردوسی مبارک " در رسانه‌های مجازی کامپالا منتشرکرد.

به گزارش روابط عمومی بنیاد سعدی، رایزنی فرهنگی کشورمان در اوگاندا به منظور معرفی مشاهیر و مفاخر کشورمان به اصحاب فکر، ادب و اندیشه این کشور به مناسبت روز پاسداشت زبان فارسی و بزرگداشت حکیم ابوالقاسم فردوسی مقاله‌ای تحت عنوان " روز ملی فردوسی مبارک " در رسانه‌های مجازی کامپالا انتشار و در یک اقدامی دیگر متن آن را به آدرس‌های ایملی بیش از چهارصد فرهیخته این کشور ارسال نمود که خلاصه ترجمه آن به شرح ذیل می‌باشد:

در بخشی از مقاله تصریح شده است که شاهنامه فردوسی یکی از بزرگ‌ترین آثار حماسی زبان فارسی و سند هویت ایرانی‌ها بوده و در احیا و حفظ یکپارچگی فرهنگی، ادبی، سیاسی، دینی و زبان فارسی نقش مهمی داشته است.

در بخشی از مقاله رایزنی فرهنگی سفارت جمهوری اسلامی ایران در اوگاندا تحت عنوان " روز ملی فردوسی مبارک " تاکید شده است که طبیعت اشعار فردوسی روحیه وطن‌دوستی، حفظ و حراست از کشور را در ایرانی‌ها تقویت کرده و باعث زنده نگه‌داشتن میراث و قهرمانان دینی و ملی شده است.

در ادامه مقاله تصریح گردیده است که حمایت از مظلوم و ملت‌های تحت ستم، زنده نگهداشتن حس ملی و دینی، تسلیم ناپذیری در برابر دشمنان، دفاع از وطن در برابر تهاجم بیگانگان، تقویت آزادی و آزادگی، مبارزه با هر نوع تجاوز و در نهایت خدمت رسانی به مردم از ویژگی‌ها و طبیعت اشعار حکیم ابوالقاسم فردوسی می‌باشد.

در بخشی از مقاله رایزنی فرهنگی آمده است که اشعار شاهنامه فردوسی با نام خداوند متعال آغاز شده، یاد خدا را در انسان زنده نگهداشته و بطور کلی مجموعه‌ای انسان ساز و تمدن آفرین از معارف و ارزش‌های انسانی، دینی و اخلاقی می‌باشند.

مضافاً اینکه اشعار فردوسی باور و نگاهی در انسان ایجاد می‌کند که مشتاق می‌شود راه و رسم و بنیان زندگی خود را بر اساس تفکر خردگرایانه و اعتقاد بر ارزش‌های دینی و انسانی مبنی بر گذرا بودن دنیا، ضرورت وجود عدل و داد در جامعه، دوری از ظلم و ستم، پرهیزگاری، قناعت، توکل و … تنظیم کند.

در بخشی از مقاله آمده است اگر چه فردوسی بینش اسطوره‌ای اشعار خود را در بخش پهلوانی و تاریخی تعمیم داده است اما او بین اسطوره‌های اهریمنی و اهورایی فرق قائل شده و حقایق ماورایی را در زبان رمزی و تمثیلی و در قالب اسطوره بیان کرده است.

در مقاله تصریح شده است که اعتقاد فردوسی به خدای واحد بر مبنای ادیان ابراهیمی (ع) قطعاً یکی از علل ماندگاری کتاب شاهنامه در بین اساطیر جهان می‌باشد.

درپایان این مقاله آمده است؛ اینکه فردوسی با اقدام بزرگی که به عمل آورد در اشعار خود میان ایران و اسلام پیوند برقرار کرد و این امر باعث شد که بین اقوام ایرانی و دین اسلام بیعتی مستحکم برقرار گردد. لذا پر واضح است که شاهنامه فردوسی در حقیقت سند پیوند معنویت فرهنگی ایرانی‌ها با دین مبین اسلام می‌باشد.

پایان خبر